حتماً می دونید که فوتبال از قاره سبز وارد ایران شده و شنیده اید که این بازی پر طرفدار ساخته دست سیاست مداران انگلیسیه و هرجا که رد پای انگلیس باشه باید از مکرهای روباه صفتانه آن روباه پیر بر حذر بود. کافی است در شهرآورد(دربی) یا لوگوهای روزنامه ها و... کمی تأمل کنیم و از خود بپرسیم از این هیاهو چه کسانی سود میبرند؟!؟!؟!

متأسفانه فوتبال هم مانند خیلی از آداب و رسوم غربی و شرقی بدون اینکه بومی سازی شود و زوائد آن حذف شود وارد ایران شد.

در واقع همیشه بازیکنان کشورمان در زمین حریف(روباه پیر) توپ می زنند و تماشاچیان نیز در استادیوم حریف(روباه پیر) کف و سوت می زنند و هورا می کشند.

آری ما با قواعد آنان در صفحه شطرنجی که برایمان گسترانده ند حرکت می کنیم.

اما از فوتبال که بگذریم به هنر هفتم(سینما) می رسیم. سینما هم سوغات فرنگ است که همانند فوتبال وارد ایران شده است و متأسفانه دست اندرکاران سینما تخت گاز در جاده آرمان شهر خود یعنی هالیوود و بالیوود در حرکتند و سینما را تفرجگاهی تصور کرده اند که برای گذران اوقات فراغت به آن مراجعه می شود. به همین خاطر فیلم طنز می سازند برای طنز و فیلمنامه می نویسند برای فروش بیشتر.

البته بعضی هم واقعاً دغدغه دارند. به طور مثال خانم تهمینه میلانی با دغدغه فمینیسم. و در این میان من به شخصه فیلم هایی از قبیل فیلم های خانم میلانی را بیشتر می پسندم زیرا ایشان به سینما بسان تفرجگاه نمی نگرند و از دریچه سینما درصدد انتقال پیام است. هرچند این پیام از نظر عقل و اسلام غلط و اشتباه است. اما دیدن اینگونه فیلم ها حداقل ارزش نقد را دارند. چون دارای محتوی هستند هر چند آن محتوی ضعیف . پوچ باشد.اما در این میان اکثر مواقع که به سینما می روم احساس می کنم کارگردان دارد به شعورم توهین می کند زیرا این فیلم هیچ پیامی ندارد و فقط با استفاده از چند سوپر استار و یک فیلمنامه عشق و عاشقی سعی در فروش بیشتر دارد. به همین خاطر است که هر فیلمی که خارج از این قاعده ساخته شود از نظر من ارزشمند و قابل تقدیر است. هر چند انتظار من از سینما بالاتر از این است و سینما را ابزاری می دانم برای تبیین و صدور آرمان های انقلاب. متأسفانه بعد از گذشت 30 سال از انقلاب هنوز کارگردان و فیلمی که از تخصص و تعهد لازم و کافی برخوردار باشد سراغ ندارم.

هفته گذشته که به همت برو بچه های کافه حزب ا... برای تماشای فیلم پنالتی به فرهنگسرای رسانه رفته بودم تصور نمی کردم که کارگردان و تهیه کننده فیلم هم در جلسه حاضر هستند و جلسه نقدی هم برپاست. فیلم خوبی بود زیرا خارج از قاعده عشق و عاشقی و بحث ازدواج ساخته شده و دغدغه انقلاب و آرمان های امام در ساخت فیلم حس می شود. هرچند از نظر محتوی شاید خیلی هم قوی نباشد و حتی در یک پلان تعارض با اصول اسلام هم دیده می شود ولی از خود وجود دغدغه هم قابل تحسین و تقدیر است. در این فیلم خانم انسیه شاه حسینی به خوبی فوتبال را بهانه قرار داده و در قالب فوتبالی سعی کرده اند دوربین را به میان پا برهنگان ببرند، همان هایی که امام(قدس سره) در وصفشان فرمودند: حرکت نظام باید به سمت و سوی آن ها باشد.

به هر حال من روی هم رفته به این فیلم نمره 16 می دهم و آرزو می کنم که خانم شاه حسینی در کارهای بعدیشان از این هم موفق تر باشند. البته در این میان نباید از جایگاه مسئولان سینمایی در حمایت از فیلم سازان متعهد هم غافل شد. که متأسفانه این تغافل امروز در مسئولانم سینمایی به وضوح دیده می شود و سیل حمایت ها و امکانات به سوی فیلم های پوچ و در تعاند با ارزش های اسلامی روانه است.